Stephanie en Ron: ‘Een nieuwe zwangerschap is iets moois, maar ons brengt het extra zorgen.’
Stephanie en Ron raakten ongepland zwanger. Ze werden overweldigd door een mix van emoties. Stephanie ervaarde in de eerste instantie een euforisch gevoel. Ron werd overvallen door zorgen. Omdat ze nog niet honderd procent zeker waren van hun keuze, werden ze door de kliniek doorverwezen voor een keuzehulpgesprek bij Siriz. Ze kozen voor het afbreken van de zwangerschap. Een moeilijke, maar weloverwogen keuze. Samen kijken we terug op deze lastige keuze.
Laten we teruggaan naar het moment dat je ontdekte dat jullie onverwacht zwanger waren. Welke emoties riep dat bij jullie op?
Stephanie: ‘Ik werd niet ongesteld. Ik had meteen een onheilspellend gevoel. Ron heeft toen een zwangerschapstest gehaald. We zagen meteen de tweede roze streep op de test. Ik begon eerst te lachen en had een euforisch gevoel, want ik had altijd al van twee kindjes gedroomd. Mijn eerste zwangerschap was medisch, maar ik vond het fantastisch om zwanger te zijn. Het lonkt dan om het nog een keer mee te maken. Maar Ron had een ander gevoel en liep nee-schuddend de kamer uit.’
Ron: ‘Ik dacht meteen: ik kan dit niet nog een keer. We hebben hele zware jaren achter de rug. Ons zoontje heeft een hartafwijking, prikkelverwerkingsstoornis en is slechthorend. We zijn de afgelopen zeven jaar zo vaak ziekenhuizen in en uit geweest en dat was heel pittig. Ondanks dat een nieuwe zwangerschap iets moois is, brengt het voor ons extra zorgen met zich mee.’
Stephanie: ‘We hebben heel weinig tijd voor elkaar gehad de afgelopen jaren. Daardoor sloeg de twijfel toe. We wilden de rust en tijd voor elkaar, die inmiddels langzaam terugkomt, niet opnieuw verliezen. Maar aan de andere kant werd ik ook overweldigd door emoties door de zwangerschaps-hormonen door mijn lichaam gierden. Ik vond het gevoel van zwanger zijn heel fijn.
Dit maakte het moeilijk en heftig voor mij om een keuze te maken.’
Dat is natuurlijk een hele lastige situatie. Wat heeft jullie geholpen om een keuze te maken?
Stephanie: ‘We hebben eerst zelf allerlei opties voor onbedoelde zwangerschappen bekeken, zoals een pleeggezin, draagmoeder, het kindje zelf houden of het afbreken van de zwangerschap. We hadden snel het gevoel dat dat laatste de beste keuze was, om het onrustige leven dat we al hebben, niet nog lastiger te maken. Ook heb ik veel steun gehad aan de gesprekken met mijn moeder, omdat ze geen oordeel had. Ik probeerde een afspraak te maken bij de kliniek, maar we mochten nog niet langskomen omdat we nog niet helemaal zeker waren van ons besluit. We werden toen doorverwezen naar Siriz voor een keuzehulpgesprek.’
Hoe hebben jullie het keuzegesprek ervaren?
Stephanie: ‘Het was heel fijn dat we zo snel terecht konden bij Siriz. Ik wist niet goed wat ik van het gesprek kon verwachten. Ik dacht dat iemand me door die keuze heen zou slepen, maar zo ging het niet. De keuze moesten we zelf maken. De hulpverlener stelde verdiepende vragen, zodat we voor onszelf een helder beeld kregen van de keuze. Het gesprek was onbevooroordeeld en dat voelde veilig. Ik heb daar heel veel steun aan gehad.’
Ron: ‘Wat ik heel mooi vond tijdens het gesprek, is dat er ruimte was voor onze emoties. Er werd steeds gevraagd hoe we ons voelden. De hulpverlener hielp ook om met elkaar het gesprek aan te gaan, omdat we allebei in de eerste instantie een andere mening hadden. Je luistert op een andere manier naar elkaar omdat je met zijn drieën bent. Ik zou dat iedereen aan kunnen bevelen.’
En toen volgde de lastige keuze. Hoe hebben jullie het ervaren?
Stephanie: ‘Het kindje groeide in mijn buik, maar wij vonden dat we de keuze samen moesten maken. Het heeft geholpen om Ron juist een rol te geven in de hele situatie. We hebben het hele proces van de keuze tot het afbreken samen ondergaan. Daarna volgde er nog een afrondend gesprek met de hulpverlener. Zij deelde ook haar persoonlijke ervaring, en daardoor voelde ik me nog meer gesteund.’
Ron: ‘Het voelde zo oneerlijk dat Stephanie het allemaal moest ondergaan. Ik had soms het gevoel dat ik haar dit had aangedaan. Ik wilde haar zo graag steunen. Ik ben meegegaan naar de kliniek en heb haar thuis ondersteund bij het afbreken van de zwangerschap. Het is jammer dat op het onderwerp abortus een taboe rust. Want wat zeg je tegen je werkgever als je zoiets overkomt? Ik zou willen dat er meer begrip zou zijn voor dit onderwerp. Ik heb uiteindelijk een dag vrij genomen omdat ik erbij wilde zijn. Ik zou iedereen willen meegeven die voor zo’n lastige keuze staat, om het niet alleen te ondergaan. Neem iemand in vertrouwen die je kan steunen.’
Wat helpt jullie om deze gebeurtenis een plekje te geven?
Ron: ‘We kregen de tip van de hulpverlener om een brief aan onszelf te schrijven. Ik schreef er een aan ons ongeboren kindje en Stephanie aan zichzelf. Deze brieven kunnen we erbij pakken als we ons verdrietig voelen of twijfelen.
Stephanie: ‘Bij onzekerheid of twijfel, herinnert deze brief ons eraan waarom we toen deze lastige keuze hebben gemaakt. Daarnaast hebben we in de tuin edelsteentjes neergelegd als aandenken.
We zullen deze gebeurtenis nooit vergeten.’
Wat willen jullie zeggen tegen anderen die in een vergelijkbare situatie zitten?
Ron: ‘Praat met elkaar. Ik gun iedereen het gesprek dat wij met de hulpverlener hebben gehad. Ik merk dat er een taboe rust op het afbreken van een zwangerschap. En dit is een veilige manier om erover te praten met elkaar.’
Stephanie: ‘Ieder mens maakt loodzware momenten mee in zijn of haar leven. Wij staan achter de moeilijke keuze die we hebben gemaakt. We hopen dat ons verhaal wellicht steun biedt aan iemand die in een soortgelijke situatie zit. Je bent niet alleen.’
Vanwege privacyredenen zijn de namen van Stephanie en Ron gefingeerd.
