Moniek brak haar zwangerschap af onder druk van haar vriend

Nieuwjaarsdag 2018. Moniek staat vroeg op. Ze voelt zich een beetje duizelig. Al een paar dagen heeft ze wat vreemde klachten: haar borsten doen pijn, ze heeft een opgeblazen gevoel en bij het minste of geringste sterke geurtje, overvalt haar een gevoel van intense misselijkheid. Hoewel ze de pil slikt, en eigenlijk niet zwanger kan zijn, besluit ze toch een test te kopen. Gewoon, voor de zekerheid.

 

De uitslag is direct helder: twee streepjes! Ze is zwanger. Ze voelt een mengeling van angst en opwinding: “Ik kon het niet geloven. Het was onverwacht, maar ergens, diep vanbinnen, voelde ik een sprankje vreugde,” herinnert ze zich. Haar vreugde wordt echter snel overschaduwd door de reactie van haar vriend Tony. “Hij keek me aan met een blik die ik nooit zal vergeten. Het was alsof hij me zei dat mijn gevoelens er niet toe deden.”

 

“Het was alsof hij me zei dat mijn gevoelens er niet toe deden.”

 

De weken daarna waren een waas van emoties. “Elke dag voelde als een eindeloze strijd. Ik wilde schreeuwen, huilen, lachen – alles tegelijk. Maar ik voelde me zo alleen,” vertelt Moniek. De beslissing om de zwangerschap te beëindigen was hartverscheurend. “Het was alsof ik een deel van mezelf weggaf. Ik voelde me verloren, volledig verloren.”

Moniek beseft dat ze hulp nodig heeft, en gaat op zoek naar een professionele organisatie waar ze terechtkan met haar verdriet. Via het internet belandt ze op de website van Siriz. Ze besluit een appje te sturen en besluit het postabortustraject in te stappen.
“Bij Siriz vond ik een veilige haven. Ze luisterden naar me, zonder oordeel, zonder druk. Ze hielpen me om mijn pijn onder woorden te brengen, iets wat ik zelf niet kon,” zegt Moniek met dankbaarheid in haar stem.

 

“Bij Siriz leerden ze me om mijn verdriet te omarmen, om het te zien als een deel van mij, maar niet als iets dat me definieert.”

 

Haar reis was niet gemakkelijk. “Er waren dagen dat ik dacht dat ik het nooit zou redden. Maar langzaam, met veel vallen en opstaan, begon ik te helen.” De steun van Siriz was cruciaal in haar proces. “Ze leerden me om mijn verdriet te omarmen, om het te zien als een deel van mij, maar niet als iets dat me definieert.” Nu, zwanger van haar nieuwe partner, voelt Moniek een complexe mix van emoties. “Deze zwangerschap is zo anders. Elke kleine beweging herinnert me aan wat ik verloren ben. Maar tegelijkertijd is er deze ongelooflijke hoop en liefde,” deelt ze met een glimlach. Ze vindt troost in de gesprekken bij Siriz. “Soms, als de schaduwen van het verleden te dichtbij komen, helpen ze me herinneren dat ik niet alleen ben. Dat ik sterk ben, en dat ik dit kan.” Monieks verhaal is een getuigenis van de kracht van de menselijke geest. “Ik heb geleerd dat het oké is om te rouwen, om te voelen. En belangrijker nog, ik heb geleerd dat er na verlies altijd ruimte is voor nieuw leven, voor nieuwe hoop.”