Dagboek van Roos #1
Hoi, ik ben Roos, 18 jaar en trotse moeder van een prachtige dochter. Trots ja. Maar dat is weleens anders geweest.
Laat ik bij het begin beginnen. Ik weet het nog goed. Het was warm die dag. Ik was naar school gegaan, en had zin om weer tijd met mijn vriendinnen door te brengen. We hadden altijd veel lol. Ik wist dat ik overtijd was, maar wilde er niet aan denken. Ik bedoel, ik was zeventien! Veel op pad met mijn vriendinnen, en lekker keten. Met mijn vriendje was het net een week uit. Hoog tijd om te genieten dus.
Toch liet het me niet los. Ik wilde denken dat alles wel goed zou komen, want hé, zo’n vaart zou het allemaal niet lopen, toch? Ik besloot het te delen met mijn vriendinnen. Ze reageerden verschrikt. “Je moet een test halen joh,” zeiden ze direct. “Kom op, dat eerste uur laten we lekker zitten, we gaan eerst naar de supermarkt.” Het gekke was dat ik totaal niet gespannen was. Ik haalde de test en we wandelden vanaf de supermarkt naar school. Iets te laat kwamen we aan in de tweede les. De reden liet ik natuurlijk achterwege, want alleen mijn vriendinnen wisten hiervan.
Na het tweede lesuur was het pauze, een goed moment om de test te doen, dacht ik. Ik voelde geen angst en geen spanning, omdat ik ervan overtuigd was dat ik niet zwanger was. Het zou wel loslopen. Samen met mijn vijf vriendinnen zocht ik de meest rustige wc in de school op. Ik had een papieren koffiebekertje gescoord bij de conciërge, zodat ik daarin kon plassen. Ik schoot de wc in, en was er helemaal klaar voor. Ik bedoel; kon toch niet moeilijk zijn zo’n test, en zwanger? Hou op zeg. Mijn vijf vriendinnen stonden vol spanning buiten de wc te wachten. Ik haalde de test uit de verpakking en deed hem in het inmiddels volle bekertje. Ik ging achterover zitten wachten, een timer in mijn hand. Twee minuten gaven ze ervoor. Maar binnen een paar seconden zag ik al dat het tweede streepje ook donker werd. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ineens leek het of ik in een nachtmerrie was beland. Mijn vriendinnen begonnen ongeduldig te worden en riepen: “En? En?” Ik opende de wc-deur en liet de test zien. Ze begonnen te gillen van schrik. En ik? Ik voelde niks. Was ik verdrietig? Boos? Bang? Ik wist het totaal niet. Eén ding wist ik wel: al mijn toekomstplannen vielen in duigen. Ik voelde me totaal overweldigd. Had geen idee hoe ik dit moest aanpakken. 17 jaar en zwanger …
Er schoten allerlei vragen door mijn hoofd: hoe moest ik dit aan mijn ouders vertellen? Hoe vertel ik dit aan mijn ex-vriend? Het voelde vreemd, maar voor mijn gevoel was ik van het ene op het andere moment al moeder geworden. En ik wist één ding zeker: dit kindje zal nooit weggehaald worden. Wat iedereen er ook van zou vinden. Zeventien of niet; ik zou ervoor strijden. Hoe dan ook, dit was mijn kindje. En daar zou ik voor gaan.
