Alma over de impact van een onverwachte zwangerschap
Toen Alma ontdekte dat ze ongepland zwanger was, stond haar leven even stil. Wat volgde, was een intense periode van reflectie, verdriet en het maken van een keuze die haar nog steeds emotioneel raakt. In dit interview deelt ze openhartig hoe ze haar gevoelens onder ogen kwam, samen met haar partner tot een beslissing kwam, en hoe de hulp van Siriz haar heeft geholpen in haar rouwproces. “Ik hoop met mijn verhaal anderen kracht te geven, en ook mezelf.”
Hoe kwam je erachter dat je zwanger was?
“Het begon met stille hints.” Tijdens een weekendje Barcelona kreeg ik last van mijn borsten, ze waren groter dan normaal. Terug in Nederland ging ik nadenken en viel het kwartje.
Ik gebruik natuurlijke anticonceptie, waarbij je geen seks hebt in je vruchtbare periode. Maar ik realiseerde me dat ik precies rond mijn eisprong seks had gehad. De data zaten verkeerd in mijn hoofd. Vijf dagen later heb ik nog een morning-afterpil genomen, maar dat was te laat. Ik dacht toen al: dan ben ik misschien wel zwanger. Toen ik vlak voor mijn verwachte menstruatie een test deed, en opnieuw op de dag dat ik ongesteld moest worden, bleek dat mijn gevoel juist was. Ik had het goed aangevoeld.”
Hoe reageerde je partner?
“We deden de test samen. Ik had hem van tevoren al gezegd: we zijn niet verstandig geweest. Toen de test positief was, lagen we naast elkaar in bed in shock. Het eerste wat ik zei was: ‘Ik ga geen abortus doen.’ Hij was stil, keek naar het plafond en zei: ‘Welke keuze je ook maakt, ik sta achter je.’ Hij zei ook: ‘Ik wil je niet beïnvloeden, maar ik weet ook nog niet wat ik zelf wil.’ Dat was achteraf goed, want daardoor lag de keuze echt bij mij. Hij is nooit sturend geweest. We hebben er veel over gepraat. Als hij meteen een duidelijke mening had gehad, had dat misschien invloed op me gehad. Nu had ik de ruimte om zelf te voelen wat ik wilde.”
Hoe voelde je je in die eerste dagen na de test?
“Ik leefde in een waas. Kort daarna moest ik voor mijn werk op zakenreis. Dat was eigenlijk goed. Ik was alleen en kon reflecteren. Ik voelde veel verdriet. Ik rouwde om het leven dat ik had en om het leven dat ik kon hebben. Ik wist: wat ik ook ga doen, het wordt een rouwproces. Ik laat óf iets achter waar ik volledig in opga, óf iets dat ik had kunnen hebben. Ook had ik angst. Angst om gemis te voelen. Het idee dat er iets in me groeide terwijl ik dacht: ik wil dit eigenlijk niet, maakte me verdrietig. Ik had het gevoel dat het beginnende wezentje in mij dat misschien kon voelen.”
Hoe hebben jij en je partner samen een beslissing genomen?
“Ik heb de dagen daarna elk scenario voorgesteld. Daarna heb ik mijn partner gevraagd om een lijstje te maken met voor- en nadelen. Ik heb dat zelf ook gedaan. Ik wist diep vanbinnen al dat ik de zwangerschap wilde afbreken, maar ik wilde eerst onze argumenten naast elkaar leggen. Uiteindelijk kwamen we samen tot de conclusie dat het moment er nog niet was. We wonen nog niet samen en onze financiële situatie is onzeker. We willen een kind stabiliteit bieden, zowel emotioneel én financieel. Die basis is er nu nog niet. Het was een zware keuze, maar wel een bewuste.”
Heb je het ook aan anderen verteld?
“Ja, ik heb het aan mijn moeder verteld, en aan mijn beste vriendin. Dat vond ik super spannend. Je weet nooit hoe iemand reageert als die zoiets zelf niet heeft meegemaakt. Maar ze waren beiden begripvol en respectvol. Ik ben er niet open over naar iedereen in mijn omgeving. Er zit zoveel taboe op dit onderwerp. Ik hoop dat ik er ooit over kan praten zonder dat ik moet huilen. Dit verhaal delen is daarom ook een stap voor mij.
Nu, een half jaar later, heb ik mijn verhaal onverwachts gedeeld met twee onbekenden. We raakten in gesprek over kinderen en het juiste moment. Een van hen, net moeder geworden, vertelde heel krachtig dat zij jaren geleden een abortus had laten doen. Destijds ontbraken stabiliteit en zekerheid, maar nu – vijf jaar later – voelde het wél goed en kan ze haar kindje geven wat het verdient. Ze sprak zonder verdriet en stond volledig achter haar keuze. Dat raakte me. Ik besloot ook kort mijn verhaal te delen. Er kwamen tranen, maar naast verdriet voelde ik ook kracht en opluchting. Het deed me goed te beseffen: ik ben niet alleen.”
Hoe kwam je bij Siriz terecht?
“Ik wist: als ik deze gebeurtenis achter slot en grendel plaats, gaat het me opbreken. Ik wilde dit niet onderdrukken, ik wilde het aangaan. Via Fiom ben ik toen doorverwezen naar Siriz voor postabortus hulpverlening. Ik had behoefte aan een luisterend oor van iemand die weet wat het is. Mijn partner steunt me enorm, maar zijn verlies is anders dan dat van mij. Ik voelde me soms eenzaam.”
Wat betekende de begeleiding van Siriz voor jou?
“Het gaf me rust. De maatschappelijk werker had al veel vrouwen begeleid, dat voelde vertrouwd. We hebben veel gepraat over mijn gevoelens. Ze heeft me geholpen met rouwen, maar ook met verzachten. Ik ben veel te streng voor mezelf. Zij leerde me om meer begrip voor mezelf te hebben. Wat me verdrietig maakt, is dat het gewoon nog niet mijn moment was. En het was extra confronterend toen twee vriendinnen kort daarna zwanger bleken.”
Wat zou je anderen willen meegeven die in jouw situatie zitten?
“Praat erover. Met iemand dicht bij je. Ik heb veel gehad aan een vriendin in het buitenland die ook een abortus had meegemaakt. Haar verhaal was anders, maar ik voelde erkenning.
Daarnaast raad ik iedereen aan om hulp te zoeken. Er zijn echt instanties die je kunnen helpen. Siriz heeft mij geholpen om mezelf beter te begrijpen. Ik voel me hierdoor enorm gedragen. En daarnaast heeft het mij heel erg geholpen om mijn gevoelens en gedachtes op te schrijven. Als ik daarna rustiger ben, lees ik het terug. Dan begrijp ik mezelf beter en kan ik mijn emoties beter reguleren. Dat helpt.”
Hoe gaat het nu met je?
“De abortus is nu zeven maanden geleden. Het is een deel van mij geworden dat ik steeds beter leer dragen. Ik zit nog in mijn rouwproces en dat kent wat mindere momenten. Terugkijkend op de afgelopen periode voel ik me trots op hoe ik mezelf draag. Ik vind het sterk dat ik een keuze heb gemaakt die beter was voor mij en voor het wezentje, en dat ik om hulp heb gevraagd. Kwetsbaarheid is kracht. Mijn tijd voor een kind komt in de toekomst.”
