Julia was 17 toen ze zwanger werd van haar zoontje Micha

19 Juli 2017 – 17 jaar oud

 

Het was woensdagochtend. Ik was alleen thuis. Mijn menstruatie was al meer dan een week flink te laat. Dat weekend ervoor had mijn vriend (Mattias) nog gezegd dat mijn shirtje strakker zat dan normaal. De test lag al een paar dagen te wachten, want ik had al wel mijn vermoedens. Ik besloot het alleen te doen. Vol spanning en trillende handen legde ik de test neer op het kastje in de badkamer. O nee: het blaadje met de beschrijving lag nog boven. Met mijn hart in mijn keel, rende ik naar boven. Ik griste het blaadje uit het doosje, en liep al lezend naar beneden. Daar lag de uitslag al op mij lag te wachten. 2 streepjes: ZWANGER! Dat was ook de eerste en de enige test die ik die zwangerschap heb gedaan. Waarom meer doen als het toch al positief is en je leven toch al voorbij is als 17- jarige meid.

Ik belde mijn vriend, (hij woonde toen 2 uur reizen verderop). HIj was ook in shock en kwam direct mijn kant op.

 

Samen huilden we en bespraken hoe we dit precies gingen doen. Vertellen deden we het nog even niet besloten we. Dit gingen we eerst zelf uitzoeken. Daar was al heel sterk mijn gevoel: “Mijn schuld, mijn kind, mijn verantwoordelijkheid.” En dat gevoel is tot op de dag van vandaag nog steeds niet helemaal weg.

 

Het duurde nog een zeker drie weken voordat ik het tegen mijn (schoon-) ouders durfde te vertellen. Die waren erg teleurgesteld. Mijn moeder was destijds ook zwanger van mijn jongste zusje. Dus het was nogal dubbel. Het liefst hadden mijn schoonouders gezien dat we zo snel mogelijk gingen trouwen, maar ze steunden ons in elke keus die we zouden maken. Het allereerste wat mijn vader zei: “We gaan jullie helpen, en je hoeft absoluut (nog) niet te trouwen als je dat niet wilt.”

 

We kregen heel veel steun. Iedereen stond voor ons klaar. Ik mocht gewoon thuis blijven wonen, mijn opleiding afmaken en Mattias kreeg een slaapkamer bij een kennis in huis zodat hij toch nog vaak dichtbij kon zijn! Trouwen stelde we uit. We wisten zeker dat we uiterlijk met zijn drieën een echt gezinnetje wilden vorman. Maar daar waren we nog niet helemaal klaar voor. Achter deze keus staan we nog steeds! We waren nog zo jong en zaten in zo’n enorm rollencoaster! Op deze manier kregen we meer tijd om naar elkaar toe te groeien in deze dubbele rol, als partners en ouders. Ook al waren we al bijna 3 jaar samen, toch weet je nog lang niet alles van elkaar.

Tijdens mijn zwangerschap ging mijn opleiding tot Verzorgende gewoon door en pas met 38,5 week zwangerschap stopte ik met school. Ik voelde me goed en wilde zo min mogelijk missen zodat ik tegelijkertijd met mijn klasgenoten zou kunnen diplomeren. School hielp hier goed bij en ik mocht zelfs al dingen voorwerken zodat ik niet achter zou lopen.

 

Ik was erg naïef. had geen flauw idee wat me te wachten stond, ook al hadden we een gezin van 7 kinderen thuis. Een kindje voor jezelf is wel echt even iets anders en daar kwam ik snel achter. Qua spullen had mijn moeder gelukkig nog veel. Maar ik had er geen flauw benul van wat je allemaal nodig had voor een baby. Tuurlijk had ik een bedje, wat kleertjes, luiers en een kinderwagen maar verder? Dat je bijvoorbeeld hydrofiele washandjes nodig had was zelfs nieuw voor mij.

 

28 maart 2018, 17:38

Meer dan een week te laat, na een inleidende bevalling met ruggenprik is daar onze lieve Micha geboren. Mijn lieve vriend, mama en tante (die ook mijn kraamverzorgster was) waren erbij. Het was me gewoon gelukt! Hij is er en hij is echt van mij! Dat was het eerste wat ik dacht. Mattias was er alleen de eerste nacht in het ziekenhuis bij. veel slapen deed ik toen niet. Hij wel.

 

Het daarop volgende jaar deed ik elke nacht alleen. Ik wilde absoluut geen hulp vragen. Het was tenslotte mijn schuld, mijn kind en mijn verantwoordelijkheid. Dat was vaak best pittig. Gelukkig gaf ik makkelijk borstvoeding en had ik ‘s nachts daarom geen hulp nodig, maar achteraf had ik gewoon even hulp moeten vragen. Al was het alleen maar tijdens die eerste week. Mijn moeder, vader of zus waren zeker bereid geweest om even zijn luier te verschonen zodat ik rustig even naar de wc kon. We weten allemaal hoe lastig dat is in de eerste week..

 

Na toen Micha vier weken oud was kreeg hij kinkhoest en lag hij anderhalve week in het ziekenhuis aan het zuurstof. Dat was de afsluiting van mijn verlof. Precies wat je natuurlijk niet wilt hebben. Gelukkig mocht hij net voor het weekend weer naar huis en konden we nog drie dagen thuis genieten voordat ik maandag weer moest beginnen op school. De 1e dag was verschrikkelijk wennen. Ik had een soort dubbel gevoel. Aan de ene kant kon ik daar echt nog even jong zijn, maar aan de andere kant voelde ik me anders. Ik had een baby thuis waar ik moeder van was. Mijn klasgenoten voelden niet meer helemaal op hetzelfde level. Ik kolfde op school en Micha bleef thuis bij mijn moeder. Zij werkte niet en had toch nog meer kleintjes thuis. Iets waar ik haar -tot op de dag van vandaag- onwijs dankbaar voor ben. Een luxe die ik toen normaal vond, maar inmiddels weet ik beter.

Zodra ik thuis was, was hij weer voor mij en nam ik de rest van de zorg volledig op mij. Matt kwam zo vaak hij kon. Maar hij was ook druk met zijn opleiding en zijn werk. De weekenden waren we echt samen.

Het ene weekend bij zijn ouders, het andere bij die van mij. Het was veel en druk. Maar we deden het. We wisten niet beter.

We pasten ons makkelijk aan aan elke situatie. Misschien is dat alleen zo makkelijk als je zo jong bent. Nu zou ik niet weten hoe we het zouden moeten doen!

 

Het werd een druk jaar daarna, we kregen een huisje, bereidden onze bruiloft voor en ik zat in het laatste jaar van mijn opleiding.

Zes dagen voordat Micha 1 jaar werd was onze bruiloft! We wilden het perse doen voor zijn eerste jaar. En dat doel is gehaald. Micha kon net lopen en bracht de ringen. Eén van de absolute hoogtepunten van die dag!

 

Vanaf die dag waren we een echt gezin! Zo onwijs fijn! Het was genieten, en voor Mattias wennen dat hij er ook af en toe snachts even uit moest .

Het in juni kreeg ik mijn diploma samen met mijn vriendinnen. Het was gelukt! Ondanks het rollercoaster van de afgelopen jaren kan ik met trots zeggen dat ik met mijn 1-jarige zoon op m’n heup mijn diploma in ontvangst nam! Dit was niet gelukt zonder alle hulp van iedereen om ons heen!

 

Inmiddels is Micha vijf, zijn we acht jaar samen, bijna vijf jaar getrouwd en gezegend met nog een zoon: James (2jr)

We zijn heel erg dankbaar, gelukkig, houden oneindig veel van elkaar en genieten van ons mooie gezin!

 

Zit je ook in zo’n situatie? Je hoeft het niet alleen te doen!  Maar je moet de hulp wel accepteren. Dat was voor mij een enorme les.