Joanne werd onverwacht zwanger van haar derde kindje

“Ik had het gevoel dat ik niet teleurgesteld mocht zijn”

 

Ik zal me eerst even voorstellen: Ik ben Joanne, 29 jaar oud en moeder van drie kinderen. In juni 2020 werd ik totaal onverwacht zwanger. Hieronder vertel ik jullie mijn verhaal.

 

Na de geboorte van ons tweede kindje, besloot ik een spiraal te laten plaatsen. We wilden even een periode van rust inlassen. Vijf maanden later hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand.

 

Het feit dat ik zwanger was, kwam als een schok. Dit kon toch helemaal niet? Ik had toch een spiraal laten zetten? Ik besloot direct contact op te nemen met de huisarts en vertelde hem mijn verhaal. Omdat er meerdere opties mogelijk waren, werden we doorverwezen naar het ziekenhuis voor extra onderzoek. Het is namelijk vrij uitzonderlijk dat iemand met een spiraaltje zwanger wordt. Daarnaast is de kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap in dat geval groter dan bij een ‘normale’ zwangerschap. De dokter wilde alles uitsluiten.

 

 

In het ziekenhuis was er op de echo geen spiraaltje meer te vinden. Ik was het verloren. Ze konden echter nog weinig zien van een zwangerschap. Dus kwam ik in een sneltrein aan onderzoeken terecht: om de dag naar het ziekenhuis voor echo’s en bloedonderzoek om uit te sluiten dat er een miskraam aanstaande was, of dat er sprake was van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Na veel onderzoek bleek het uiteindelijk toch te gaan om een ‘normale’ zwangerschap.

 

En daar zit je dan. In een achtbaan aan emoties. Onverwacht zwanger. En geen idee wat je ermee aan moet. Ik was verward, had zoveel dubbele gevoelens. Ik voelde teleurstelling, angst en verwarring, terwijl ik ook graag blij wilde zijn met deze zwangerschap. Maar ik kon het niet en daar schaamde ik me voor. Want mocht ik deze emoties wel voelen? Hoe kon ik teleurgesteld zijn over iets wat eigenlijk heel mooi is? Tegelijkertijd voelde ik me schuldig naar de mensen om mij heen die dolgraag een kindje wilden, maar bij wie een zwangerschap uitbleef.

 

Het was een pittige periode. Vol emoties en vragen. Tijdens de zwangerschap en de bevalling heb ik veel steun gehad aan mijn lieve verloskundigen. Ook de gesprekken met de POH-GGZ hebben me erg geholpen. Ze luisterden zonder oordeel. Dat was voor mij op dat moment zo belangrijk.

 

Nu weet ik dat deze emoties er allemaal, naast elkaar, mogen zijn. Maar dat heb ik echt moeten leren. Toch waren we vastbesloten om deze zwangerschap uit te dragen, ook al was er in het begin nog weinig te zien op de echo. Wij geloven namelijk dat niks zomaar gebeurt.

 

Ruim acht maanden later was daar onze zoon. Na twee dochters een dubbel cadeautje. We zijn tot op de dag van vandaag nog steeds ontzettend blij met hem.

 

Ik deel dit met jullie omdat ik wil laten zien dat je niet alleen bent met je emoties. Laten we niet te snel oordelen over de situatie van een ander. Laten we elkaar zien, dragen en bewonderen. En hulp inroepen als we dat nodig hebben. Want je hoeft hierin niet alleen te staan.
#vrouwensteunenvrouwen