Joanne Pennewaard was zestien toen zij dochter Anna kreeg

“Iemand die je vertrouwt, en die naast je staat en met je meedenkt; dat is goud waard!”

 

Ik ben Joanne Pennewaard, en ik was zestien toen ik zwanger werd. Surrealistisch, dat omschrijft het gevoel dat ik had het beste toen ik in december 2008 een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Ik was zestien, mijn vriend Matthijs 23. Hij was een aantal jaar ouder dan ik, maar dat heeft nooit in de weg gestaan. We hadden zeker een toekomst samen in gedachten. Maar dat die toekomst ineens in een stroomversnelling kwam, was natuurlijk ontzettend spannend, eng en heel onwennig.

 

Matthijs was mijn steun en toeverlaat, en toen ik zwanger bleek te zijn, nam ik hem direct in vertrouwen. Ik moest er met iemand over praten, dat was op dat moment ontzettend belangrijk voor mij.

 

Ik herinner me nog dat het een koude week was. Er lag ijs en we hebben dat weekend veel geschaatst. Ondertussen hebben we volop nagedacht en gesproken over hoe we dit moesten aanpakken. Want dat we er samen voor zouden gaan, stond eigenlijk vast. We waren gek op elkaar, en we wilden graag een toekomst samen.

 

Een paar weken na de test, hebben we onze ouders verteld dat ik zwanger was, en dat we er samen voor wilden gaan. Uiteraard waren ze in shock, ook hun leven stond ineens op z’n kop. Toch hebben ze ons vanaf het eerste moment 100% gesteund. We konden samen een huis kopen en zijn getrouwd. Omdat ik zo jong was, moesten mijn ouders toestemming geven. Dat voelde voor mij echt gênant. Door je zwangerschap en alles wat erbij hoort, ben je in drie maanden tijd ineens volwassen geworden voor je gevoel, terwijl anderen om je heen je nog steeds zien als 16-jarig meisje (wat je natuurlijk gewoon ook bent). Dat terwijl ik graag serieus genomen wilde worden, en voor vol wilde worden aangezien. Dat vond ik de jaren daarna steeds wel lastig.

Op 8 september werd onze Anna geboren. Een prachtige dochter. We waren dol op haar. Uiteraard was die eerste tijd ook heel intens; nog maar zo kort samen, zo jong nog en dan al samen voor de uitdaging staan om voor een baby te zorgen. Toch ging het – met vallen en opstaan – best goed. Twee weken na de bevalling ben ik weer naar school gegaan. De zesde klas van het vwo. Dan pas merk je hoe je veranderd bent: terwijl iedereen pauze hield, was ik aan het kolven. Tijdens het examenfeestje van mijn jaargroep, stond ik met lekkende borsten, omdat ik net gestopt was met borstvoeding.

 

Ik volgde dat laatste jaar alleen wiskunde en economie en alle vakken die daar tussenin vielen. Ze vroegen me nooit waarom ik er niet was. De school werkte fantastisch mee. Ik maakte mijn toetsen en uiteindelijk mijn examen, terwijl mijn moeder en schoonmoeder op Anna pasten. En wonder boven wonder; ik slaagde.

 

Nu, veertien jaar later, ben ik nog steeds samen met Matthijs. We hebben samen inmiddels vier lieve dochters. Na mijn vwo heb ik nog verder geleerd, en ben nu intern begeleider.

 

Terugkijkend zijn er een aantal dingen heel belangrijk voor mij geweest. Dingen die eraan bijgedragen hebben dat ik – ondanks mijn onverwachte zwangerschap – een stabiele toekomst kon opbouwen:

• Steun uit mijn directe omgeving staat absoluut op nummer 1. Zonder die steun weet ik niet of ik het gered had.
• Iemand die je kunt vertrouwen, die naast je staat en die met je meedenkt, is goud waard. In mijn geval was Matthijs dit, maar ik kan me ook voorstellen dat het je moeder, een zus, een vriendin of een maatschappelijk werker van Siriz kan zijn.
• Last but not least: doorzettingsvermogen! Als ik iets geleerd heb hiervan is het: kijk naar wat je wél kan, in plaats van wat niet (meer). De komst van Anna gaf mij een doel: ik ben nog nooit zo gemotiveerd geweest om iets te bereiken en haar een goed leven te geven. Die instelling heeft me het meest geholpen op persoonlijk vlak en heeft me ook mede gebracht waar ik nu sta.

 

Of dit een verhaal van alleen succes is? Zeker niet! Het is ook bij tijden ontzettend moeilijk geweest. En nog steeds voel ik een lichte irritatie als ik mensen zie rekenen bij het horen van mijn leeftijd en die van Anna, om vervolgens een opmerking te maken als ‘zo, jij was er ook jong bij’ of iets dergelijks. Ik hoop alleen dat jullie door mijn verhaal wellicht ook zien dat er altijd kansen zijn, en dat een goede afloop zeker mogelijk is.